در طول مسیر رنگ سبز مزارع و نخلستان‌ها، چشمانم را نوازش می‌داد. باور نمی‌کردم که اطراف اهواز این چنین سرسبز و با نشاط باشد. یاد بهشت‌هایی افتادم که می‌خشکند. شاید اینجا امتداد همان باغ‌های «الغمیج» و «شکاره» باشد، همان تصاویر آمازونی که مادام دیولافوای فرانسوی برایمان به تصویر کشیده بود. قبلاً تصاویری خیره‌کننده از این روستا را در تلفن همراه دوستم دیده بودم و همین قوی‌ترین انگیزه برای رفتنم به آنجا بود. دیدن نخلستان‌هایی با نخل‌های سرسبز و استوار که ثمره آنها خرمای برحی، بریم و سعمران است برایم جالب بود. گشتی در روستای «غزاویه» زدم و دنبال مسیر نخلستان‌ها و تاکستان‌ها بودم و دیدم این روستا در تاکستان‌ها، نخلستان‌ها و زمین‌های زراعی محصور شده است. اما در بین مسیر زیبایی که به این نخلستان‌ها منتهی می‌شود، مشکلات و کمبودهایی دیدم که خط نگاهم از آنها قطع نمی‌شد.

تحصیل در کانتینر

آمار دانشجویان این روستا بیش از 60 نفر است که امسال 6 نفر در مقطع کارشناسی ارشد پذیرفته شده‌اند و اهالی روستا امیدوارند در آینده این آمار افزایش یابد. در گذشته، اگر دختری به مدرسه می‌رفت، باعث تعجب ساکنان روستا می‌شد اما مجیده نواصر، یکی از دختران روستا به مرحله استاد دانشگاهی رسیده است. او استاد دانشگاه پیام نور‌بندر عباس در رشته ادبیات عرب است. دکتر مجید نواصر و حسین نواصر استاد دانشگاه چمران که فوق لیسانس ادبیات فرانسه دارد و اکنون بازنشست شده، از ساکنان روستای غزاویه هستند.

اما درس خواندن در این روستا چندان کار راحتی نیست. مدرسه ابتدایی در جاده اصلی روستا درست روبروی روستا واقع است. این مدرسه 5 کلاس دارد و روی تابلوی آن تاریخ تأسیس را 1372 نوشته‌اند در حالی که با توجه به رشد جمعیت روستا، نیاز به کلاس‌های بیشتر در این مدرسه، محسوس است. کلاس‌های مدرسه مختلط هستند. حدود 3 سال می‌شود که مهد کودکی کوچک در این دبستان دایر شده است. دهیار درباره وضعیت مدرسه غزاویه می‌گوید: پشت این دبستان، یک مدرسه راهنمایی دخترانه هست که یکی از کلاس‌هایش، در کانتینر دایر می‌شود و به همین دلیل برخی معلمان، تمایلی به تدریس در این شرایط ندارند. یکی از دختران روستا که در این مدرسه درس می‌خواند، می‌گوید: این مدرسه تنها روستای ما را پوشش نمی‌دهد و دانش‌آموزان زیادی از روستاهای بحور، وعیلیه، موران، عمیشیه بزرگ، طرفایه، بریچه و فرسیات هم در اینجا درس می‌خوانند.

در این روستا برای دختران و پسران مقطع دبیرستان و همچنین برای پسران مقطع راهنمایی وجود ندارد. پسرهای راهنمایی مجبورند به روستای مظفری بروند که فاصله آن تا غزاویه 4 کیلومتر است. دختران دبیرستانی نیز به منطقه"کوت امیر" یا اهواز می‌روند. پسرهای روستا هم همین مشکل را دارند. هزینه سرویس دختران دبیرستانی را که در کوت امیر درس می‌خوانند، آموزش و پرورش تقبل کرده اما پسران و دخترانی که در اهواز درس می‌خوانند با هزینه خودشان سرویس می‌گیرند. هر چند سرویسی که آموزش وپرورش پرداخت هزینه‌اش را تقبل کرده، امسال 3ماه بعد از بازگشایی مدارس کارش را آغاز کرد.

"احمد نواصر" یکی دیگر از اهالی درباره مسجد روستا می‌گوید: مسجد صاحب الزمان (عج)سال 61 به همت اهالی روستا و با وقف زمینی که حاج جلیل نواصر به اهالی هدیه داده بود به کمک روستاییان ساخته شد. بنای مسجد فرسوده شده و اوقاف هم برای بازسازی آن، هیچ کمکی نمی‌کند.

روستای نمونه

دهیار نداشتن انشعاب گاز خانگی را یکی از مشکلات بزرگ اهالی روستا می‌داند و می‌گوید: از کپسول گاز استفاده می‌کنیم و مدت‌هاست که گاز نداریم. قرار است که تا دو ماه آینده علمک‌های گاز نصب شوند.

علی نواصر به موضوع بهسازی روستا می‌پردازد و می‌گوید: بهسازی روستا از سال 81 آغاز و غزاویه به عنوان روستای الگو انتخاب و چهار خیابان اصلی و یکی از خیابان‌های فرعی جدول کاری و خیابان اصلی روستا آسفالت شد. از سال 81 به بعد، حدود 6 سال، هیچ بودجه‌ای برای بهسازی غزاویه تعیین نشد تا این‌که در سال 88 مبلغی معادل یکصد میلیون تومان به روستا اختصاص یافت و با این مبلغ، در 4 خیابان روستا به طول 1250 متر و یک خیابان فرعی صد متری طرح جدول گذاری و ساخت جوی انجام شد.

گنداب کنار روستا

در بافت قدیم روستا، بوی تعفن آزار دهنده است. فاضلاب روستا به بافت قدیم روستا منتهی و باعث انتشار لودگی در این بخش می‌شود. آب‌های آلوده به تاکستان‌ها و نخلستان‌ها سرازیر می‌شود. این گندآب باعث رشد نیزارهایی به ارتفاع 10 متر و طول 50 متر شده است. فاصله نزدیکترین منازل روستا تا این گندآب، حدود 7 متر می‌شود.

دهیار از پیگیری برای رفع این معضل خبر می‌دهد و می‌گوید: برای بنیاد مسکن و دیگر ارگان‌ها در این زمینه زیاد نامه نگاری کرده‌ایم. تازگی مدیر اجرایی طرح‌های روستایی قول داده که به محض تأمین بودجه، اعتباری برای لوله‌کشی فاضلاب تخصیص یابد.

علی نواصر درباره یکی از طرح‌های در حال اجرا در روستا توضیح می‌دهد: تفاهم نامه‌ای برای پلاک کوبی‌بین دهیاری و اداره پست منعقد شده است. طبق این قرارداد، منازل روستا پلاک کوبی ‌و به صندوق‌های پست مجهز می‌شوند که تاکنون تعدادی از صندوق‌ها نصب شده‌اند.

ورزش یعنی شاهین و کارون

یکی از جوانان روستا با لباس ورزشی مشغول تمرین است. درباره ورزش غزاویه می‌گوید: غزاویه دو تیم فوتبال به نام‌های شاهین و کارون دارد؛ همین بس. تیم کارون سال‌ها پیش تشکیل شده و حتی پدرم، در جوانی عضو این تیم بود. تیم شاهین هم 15 سال است که تشکیل شده. این تیم مختص جوانان و کارون، تیم بزرگسالان است، من هم عضو تیم کارون غزاویه هستم. در غزاویه یک تیم برای نونهالان داریم که تمرین و بازی‌هایشان در پایگاه بسیج انجام می‌شود. گفته‌های این جوان ورزشکار نشان می‌دهد هرچند استعدادهای ورزشی در این روستا وجود دارد اما نبود امکانات مناسب برای پرداختن به ورزش‌های گوناگون، یا آنها را خانه نشین کرده است.

 روشنایی ناکافی

مهم‌ترین مشکل این اهالی کافی نبودن امنیت مسیر و محدود بودن زمان تردد از شهر به روستا است. ساعت که از 21 بگذرد، راننده‌هایی که از جاده اصلی کنار روستا می‌گذرند حاضر نمی‌شوند کسی را تا منطقه «استیشن» برسانند؛ مگر این‌که برای آنها آشنا باشی. به گفته روستاییان این مسیر، امنیت کافی ندارد و حتی آژانس هی مسافربری منطقه استیشن برای مسیر غزاویه و روستاهای اطرافش، کمتر تاکسی می‌فرستند. تاریکی مسیر، مشکل امنیت را دو چندان کرده است. اهالی از سرقت‌هایی که در این مسیر اتفاق افتاده می‌گویند و تقاض می‌کنند که اداره برق، تأمین روشنایی این مسیر را در اولویت کاری قرار دهد تا بخش عمده‌ای از مشکلات امنیتی آن حل شود.

20 سال دیگر از هنر بگوییم

فاطمه نواصر یکی از دختران هنرمند این روستا که تاکنون چندین نمایشگاه نقاشی دراهواز و دانشگاه برگزار کرده، در خصوص فعالیت هنری در روستا می‌گوید: غزاویه به لحاظ کارهای فرهنگی خیلی ضعیف است اما استعداد زیادی برای انجام کارهای فرهنگی و هنری در بچه‌های دبستانی این روستا وجود دارد. چند مرتبه خواستم جلسه نوجوانان و کودکان را با کارهای فرهنگی آشنا کنم اما برای این کار به بودجه و برنامه نیاز است که متاسفانه هیچ بودجه‌ای نداریم. از نظر من باید 20 سال دیگر درباره هنر و فعالیت‌های فرهنگی در این روستا حرف بزنیم چراکه حل مشکلاتمهم‌تر در اولویت است.

 وجه تسمیه روستای غزاویه

بنا به گفته اهالی نام روستا از تلفیق 2 واژه غزو و ویه تشکیل شده به معنای کسی که به جنگ رفته و از جنگ برگشته است. 90 درصد این اهالی از قبیله نواصر هستند و ارتباط خویشاوندی و تعاون بین این اهالی، از توانمندی‌های فرهنگی این روستاست.

 حدود 200 سال پیش خانواده شیخ «طعمه بن دلافی» این محل را به دلیل نزدیکی به رودخانه کارون و موقعیت مناسب برای کشاورزی و دامداری، برای سکونت انتخاب کردند. از گذشته تاکنون اطراف این روستا را نخلستان‌های وسیعی در بر گرفته است. این روستا در 9 کیلومتری اهواز و شرق رودخانه کارون واقع است و حدود 85 درصد از اهالی آن کشاورز هستند. در این روستا حدود 300 خانوار (نفر1500) ساکن هستند. اهالی روستا معتقدند که اینجا در گذشته در دل محله دیگری به نام «ام صخیر» بوده که آثار تاریخی آن بجا مانده است. این روستا دارای 4خیابان اصلی و حدود 10 خیابان فرعی است که هنوز نام گذاری نشده‌اند.

گزارش :قاسم منصور آل کثیر - همشهری- خبرگزاری کوتعبدالله

عکس:سعید نواصر